Tochten waarbij soms 'noten' worden 'gekraakt'

Zaterdag 27 september hebben Ed en ik aan de toertocht van Mooi Bennekom mee gedaan.

Vertrek 10:00uur. Om half acht was Ed hier en via de Racefiets-optie van de Fietsersbond reden wij naar De Klomp bij Veenendaal. Een aantal deelnemers stond al te wachten en na ons kwamen er nog een paar. Uiteindelijk waren we met z'n negenen.

Allemaal open liggers, behalve Ed en ik. Dat wordt dan toch een heel andere toertocht dan met LOL. Het tempo is beduidend lager en de pauze is een stuk langer. De gezelligheid is uiteindelijk toch gewoon hetzelfde.

Aan het einde van de tocht nodigde ik de deelnemers uit om ook een keer met een LOL-toertocht mee te rijden. Toen bleek dat van onze toertochten wordt gedacht dat we echt ontzettend hard rijden. Ik heb toen duidelijk aangegeven dat we net zo hard gaan als de langzaamste deelnemer kan rijden. Meestal ben ik dat dus op de Roeifiets.


Zondag 5 oktober was er weer een toertocht van de ligfietsclub uit Zutphen e.o. LOL.
Dat 'en omstreken' moest dit keer erg letterlijk genomen worden, want er was besloten om naar Boshuis Drie te gaan. De wind kwam ook redelijk uit die hoek; dus ik vond het prima. Ook was er besloten om dit keer te verzamelen bij het station Voorst-Empe. In een overmoedige bui heb ik toen in de Whatsapp-groep gezegd dat er dan wel bij mij koffie gedronken kon worden. Geen probleem dacht ik, want er waren toch maar 5 aanmeldingen. Uiteindelijk zaten we met z'n tienen bij ons in de keuken koffie/thee te drinken. Ik was wel blij met de hulp van mijn eega :)

Peter had gehoor gegeven aan mijn oproep en was met de E-trike in de auto vanuit Ede onze kant op gekomen.

De route naar Boshuis Drie had ik 's avonds nog snel even in mijn MIO gezet. Wederom de racefiets-optie. Wat ik hierboven ben vergeten te vermelden is dat ik helemaal niet zo content ben met de routes die de Fietsersbond maakt. Als je de weg niet kent, dan is er niets aan de hand. Je volgt gewoon braaf de route en je komt precies daar waar je wilt zijn. Prima toch?
Helaas is het begin van de route altijd bekend bij de degene die de route gaat rijden en dan kom je er dus achter dat de Fietsersbond je echt via soms ongelooflijk onlogische weggetjes en fietspaden laat rijden. Dan volg ik toch liever mijn eigen gezonde verstand en het grootste gedeelte van de tocht was de MIO dus aan het piepen, omdat ik de route niet echt gevolgd heb. Het laatste stuk heb ik uiteraard wel braaf de route gevolgd en kwamen we via een prachtig weggetje bij Boshuis Drie uit. Kijk, dat is dan weer het voordeel van zo'n routeplanner, dat weggetje had ik zelf waarschijnlijk nooit gevonden.

Zo'n 10km voor het eindpunt kreeg ik last van een pees in mijn linker onderarm. Voelde niet echt fijn, maar het was te doen.

In de pauze uiteraard koffie met appelgebak. Tja en dat viel dus een beetje tegen. De vorige keer was het appelgebak echt ontzettend lekker. Een zeer serieuze kandidaat om het appelgebak van De Waag uit Doesburg te verslaan. Dit keer ging dat echt bij lange na niet lukken. Erg veel appel en weinig gebak zullen we maar zeggen :-(

Niemand had een route bedacht voor de terugweg. Tja, dan doen we het toch gewoon op z'n LOL's. Gewoon op de gok en we zien wel.

Op de heenweg had Pieter-Jan een lekke band, op de terugweg Nico.

Ik kreeg op de terugweg steeds meer last van mijn onderarm en dat is op een Roeifiets niet echt handig. Elke slag deed pijn en ik raakte dan ook regelmatig flink achter. Op die smalle bospaadjes betekent dat dus dat ook de mensen achter je niet door kunnen rijden. Dit voelt nooit zo fijn. Vooral niet als de mensen voor je zich niet echt aan de afspraak houden dat je nooit iemand uit de spiegels mag 'kwijtraken'.
Uiteraard kon het niet misgaan op zo'n smal bospaadje, uiteindelijk kom je altijd weer bij elkaar. Het voelt echter niet echt prettig als telkens de groep voor je uit het zicht verdwijnt, omdat je zelf niet optimaal kunt fietsen.
Misschien moeten we deze gedragsregel aan het begin van elke tocht gewoon weer even onder de aandacht brengen. Waarschijnlijk hebben veel rijders helemaal niet in de gaten gehad dat ik telkens achterbleef met een klein groepje.

Op een bepaald moment knalde ik na een slag opeens naar links en stond ik in één keer stil naast het fietspad in het door wilde zwijnen omgewoelde zand. Net voordat ik stilstond, knalde ik helaas op een zeer pijnlijke manier met mijn edele delen tegen mijn klapstuur, dat net niet ver genoeg wilde wegklappen ;-)
Vandaar dus de ietwat vreemde titel. De rest van de tocht was niet echt meer zo heel erg LOLlig.

Dan heb ik ook nog een aantal foto's van andere tochten. Zie hieronder.

Mooi-Oranje-Is-Niet-Lelijk