Wie ben ik?

Dus je wilt weten wie ik ben?

Laat ik dan met het belangrijkste beginnen: Ik woon met mijn vrouw en 1, 2 of 3 dochters in een moderne schuurwoning. Na 26 jaar in een boerderij van ruim 250 jaar oud gewoond te hebben, vonden wij dat het tijd werd voor iets nieuws. We hebben 5 honden, 3 kippen en onze kat van 18 jaar is een paar jaar geleden overleden. Onze pony en ezeltje wonen nog in hun oude weilandje bij de boerderij.


Mijn fietsen zijn: 

  THYS 209 Carbon Rowingbike

  Challenge Fujin SL1

  Milan SL MK7 060

  CruzBike T50




Voordat ik ziek werd in 2003, reed ik met de Mango elke dag 50km met een gemiddelde snelheid van >30km/u.

Op 28 augustus 2003 werd er namelijk bij mij CML (=Chronische Myeloïde Leukemie) geconstateerd. Gelukkig zijn er goede medicijnen tegen deze vorm van kanker.

Ik slik dagelijks het medicijn Dasatinib Sprycel en daar heb ik eigenlijk weinig of geen last/bijwerkingen van. Het enige waarvan ik wel last heb, is dat ik altijd moe ben.

Na het slapen ben ik eigenlijk nog net zo moe, als toen ik in bed stapte.
Door veel te roeifietsen en te ligfietsen is mijn conditie enorm toegenomen
en heb ik gelukkig minder last van die vermoeidheid.



Mijn reis door de tijd en over het hoe en wanneer ik mijn ligfietskilometers heb gemaakt. 
Zie: klik hier


Mijn huidige trainingsniveau is 4x per week woon-werk-verkeer van 14km heen en 14km terug met de SL.
1 of 2x per week een trainingsrondje (>30km en <90km) met de Roeifiets.
Ik probeer tegenwoordig weer steeds harder te fietsen, maar vooral te genieten van het fietsen.

Mijn beroep is voor mijzelf natuurlijk erg belangrijk, maar of het nou voor anderen zo interessant is om te weten wat ik de gehele dag doe, dat kan ik natuurlijk niet beoordelen.

"Leven is het zijn tussen twee eeuwigheden in."


*Aanvulling 2017
Over het Roeifietsen en het leven met Kanker heb ik een gedicht geschreven.
Het is geplaatst in Ligfiets&  -  Jaargang 32  -  2016-2
Vrijdag 17 juni 2016 heb ik het ook hier in een blogbericht gezet.



Roeifiets&




Ik roei, fiets en leef. 

Dat doe ik nu.


Ruim 12 jaar geleden: de diagnose

Levensverwachting: 10 jaar

Ik was 36



Nu zijn er goede medicijnen.

Er is nog een heel leven te leven.

Dus ik roei, fiets en leef.





Ik was en ben moe. 

Onvoorstelbaar moe.

Altijd.

Slapen helpt niet.

Uitrusten helpt niet.

Niets doen helpt niet.



Maar als ik roei en fiets, dan leef ik. 

Dat helpt wel.





Soms stap ik 's ochtends huilend in de XS.

Van de vermoeidheid en de pijn.

Maar na een kilometer gaat het al beter.

En na 10 ben ik blij en voel mij gelukkig.



Door te (roei)fietsen lukt het om door te gaan.

Het kost veel energie, maar het geeft zoveel meer.

De waardes van het bloed zijn minder waard.

Mijn lichaam is weer van mij.



Anderen fietsen echter harder, vaker en verder.

Het vergelijken doet soms zeer.

Teleurgesteld zijn in jezelf door de prestaties van anderen.

Het hoofd zegt niet doen, maar het hart bepaalt soms anders.



De lange tochten van LOL: te lang

Wedstrijden op CV: te snel

Mijn afstanden: te kort

Mijn snelheid: te laag



Snelheid en afstanden zijn relatief. Het plezier is intens.



De Posbank is mijn achtertuin.
Daar fiets ik ver en dwaal ik graag.
In absolute stilte en eenzaamheid.
Kom ik mijzelf en anderen daar tegen.



En ik geniet. 

Iedere meter, minuut, kilometer en uur.



Vooral als ik roei met de Thys 209.

Total workout. 

50 slagen per minuut.

En dan die flow. 

Heerlijk.

Echt onvoorstelbaar.



Soms 30 kilometer. Dan is het op. 

Een andere keer 80. Dan kan ik nog meer.

Herstellen duurt soms een dag. 

Vaker duurt het een week.





Maar ik roei en fiets; dus ik leef.







Wim -de roetsende




Zo, dat was ik. 

Oh ja, ik heet dus Wim.