OBT2014-->mijn 1e keer ;-)

Op een zondagse LOL-dag gaat normaal gesproken om 10 voor half 8 de wekker, nu zouden Arjen en Pieter Jan om die tijd op de stoep staan. Dus heb ik zaterdagavond de wekker op een 'normale-door-de-weekse-dag-wektijd' gezet. Te weten 06:00uur.


Waarom zo vroeg? Tja, ik vind het heerlijk om gewoon lekker te kunnen ontbijten. Daarna ga ik met de honden wandelen, brokken geven en de paarden, de pony en het schaap hooi geven. Even snel en heet douchen, fietskleding aan, de rest van de spullen in de fiets en om klokslag 10 voor half 8 was ik klaar en reed Arjen bij ons het erf op. Na een paar minuten gevolgd door Pieter Jan.


Via de echte kruip-en-sluip-door-weggetjes reden we naar Paul. De anderen kwamen ook net aanrijden of waren net gearriveerd. Peter de Ovaal en WimR hadden zich vandaag aangesloten bij de harde kern van LOL.
'Harde kern': Casper, Marc, Nico, Edwin, Arjen, Pieter Jan, Lorenz, Paul en ik. En zo waren we dus met z'n elven.

De dag voor het vertrek wordt er via de LOL-whatsapp-groep flink wat afgekletst. Het gaat over o.a. banden en over racekappen. Het aantal 'kappendragers' wordt steeds groter, mede dankzij ondergetekende.
Marc, Edwin en ik rijden met een Sinner-kap. De twee gasten rijden met een vmo-kap. Alhoewel ik trouwens vermoed dat de kap van WimR nog een kap is die ooit door vm.nl is gemaakt.

Onder mijn XS heb ik Marathon GreenGuards als voorbanden. Na ruim 9000km blijk ik toch ergens een lekke band te hebben 'opgelopen'. Het is echt een heel duidelijk gaatje, maar de band loopt maar extreem langzaam leeg. Na een avond en een nacht zit er nog 4 van de 7 bar lucht in. Vreemd.
Dus een nieuwe biba erin en op de oude gaat een plakker. Een beetje opgepompt hang ik de gerepareerde biba aan een balkje om na een tijdje te controleren of de lucht erin blijft.
Na de klapband heb ik er trouwens ook een nieuwe Marathon Racer achterband opgelegd. Toen ik bij Peter de Ovaal was, zag hij dat mijn achterband niet heel erg mooi rond was ;-) Er zat een rare plek op de plek waar bij een draadband de draad zit. Een soort van knik en op die plek lag de band ook niet zo mooi in de velg en daardoor ontstond er een soort bobbel.
De nieuwe Racer maakt weer een behoorlijk fluitend/zoemend geluid op mooi glad asfalt. Casper vond mij net een bij.

Na de koffie met appelflap, waarop een erg mooie Strada was afgebeeld, gingen we op pad.

 

 

 

In Dieren was nauwelijks sneeuw te vinden, dat werd later trouwens ruimschoots goed gemaakt.

Ter hoogte van Velp rijden we over een mooi dijkweggetje en daar was niet gestrooid en niet geveegd, maar er hadden wel veel mensen gewandeld. Na het opvriezen is het één groot hobbelveld geworden. Ik stuiter flink heen en weer met en in de XS. De achterkant dreigt verschillende keren uit te breken, maar ik blijf het achterwiel aandrijven. Soms zelfs met de rem erop. Of dit erger heeft doen voorkomen weet ik uiteraard niet, maar ik altijd begrepen dat je met (matige) aandrijving minder snel in een slip komt dan zonder. Tegensturen is ook meer regel dan uitzondering.
Al met al vind ik het vooral erg leuk om daar door die sneeuw/over dat ijs te stuiteren. Na kilometers lang stuiteren ben ik er trouwens zelfs wel een keertje klaar mee. Als je op een bepaald moment alweer een beetje nodig moet plassen, dan is het ook niet meer zo prettig.

Ik zie Paul trouwens wel flink overdwars gaan, de achterkant van Edwin breekt een keer flink uit en ook de andere achterkanten stuiteren regelmatig van links naar rechts. Misschien ziet het er bij iemand anders erger uit, dan dat het voelt in je eigen fiets?
Op een bepaald moment zijn we Paul en Nico kwijt. Wat blijkt: Nico heeft een 360 graden draai gemaakt en ook nog bijna een complete koprol. Hij is allebei de spiegels kwijt en hij besluit uiteindelijk om de oliebollentocht niet mee te rijden.

Later dan verwacht, maar wel voor de hand liggend gezien de omstandigheden, rijden we het Honig-terrein op.

Er staan al behoorlijk veel Velomobielen, maar ik kan zo wel zien dat het er geen 105 zijn. Ik had al gelezen dat een groepje Belgen op zaterdag had besloten om weer terug te gaan en zo zijn er waarschijnlijk meer mensen verstandig geweest.

We zijn nog maar kort binnen en ik heb de koffie nog niet eens op, als er wordt omgeroepen dat de eerste groep gaat vertrekken. Oké, we gaan dus niet mee met de eerste groep ;-)
Het groepje dat overblijft lijkt erg klein te zijn.

Veel sneller dan ik had verwacht, werd gemeld dat de tweede groep over 10 minuten zou vertrekken.
Nou, bij mij duren 10 minuten toch echt langer........
Ik was mijn schoenen nog aan het aantrekken, toen de volgende oproep al volgde.
Snel de rest van de spullen aangetrokken, verzameld, in de fiets gepropt en inklikken maar.
Shittttt, zitten die stomme schoenplaatjesbeschermers nog onder mijn schoenen....... Ik rijd met LOOK.

De kap er weer af en uitstappen......nee dus, toch maar even lenig zijn en de benen zover mogelijk buigen en de beschermers onder de schoenen vandaan rukken.

Eindelijk klaar vertrek ik echt als laatste......oh, nee......er rijden nog drie mensen van de organisatie achter mij. Even later zie ik links van mij een hele rij velomobielen die de andere kant opgaan.
Oké, gaat de heen- en terugroute zo kort langs elkaar heen? ;-)
Niet dus, de velomobielen naast mij blijken eigenlijk de rijders voor mij te zijn. We maken met z'n allen een soort van U-bocht en opeens rijdt er echt helemaal niemand meer achter mij. De organisatie was blijkbaar op de hoogte van deze manoeuvre, want ik zie ze even later links opgesteld staan en weer achter mij aansluiten.

Pfff, het is gelukt. Ik ben onderweg.

Na misschien een kilometer of zoiets zie ik rechts van mij op een weg die meer op een ijsbaan lijkt de eerste groep worstelend vooruit proberen te komen. Blijkbaar is de tweede groep dus echt de snelle groep ;-)

Nu rijd ik opeens niet meer achteraan, want de twee groepen ritsen als het ware een beetje in elkaar en volgens mij zijn we nu één groep geworden. Marloes heeft geprobeerd om het mij uit te leggen, maar ik weet niet zeker of ik het nu precies goed heb begrepen wat er is gebeurd. De eerste groep ging blijkbaar over een stuk van de route dat de tweede groep heeft overgeslagen, omdat het onbegaanbaar bleek te zijn. Lang leve de walkietalkie, ik neem tenminste aan dat zo de tweede groep op de hoogte is gesteld.

Ik merk na verloop van tijd ook dat ik telkens weer bij mede-LOLlers in de buurt rijd. Lange tijd rijd ik samen met Ed, maar die raak ik na de pauze toch ook een keer kwijt. Regelmatig zie ik Casper, Marc, Arjen, Pieter Jan, Lorenz of Paul voor, achter of naast mij rijden. Dat is toch wel een erg leuk gevoel.
De BrandweerQuest heeft er zelfs iets over geschreven. Klik hier. Helemaal naar beneden scrollen, het is de 24e reactie.
Eigenlijk is het ook best logisch, want de LOL-delegatie vormt 12,5% van alle deelnemers.
10 van de 80.


De omgeving is regelmatig schitterend. Na de Ooijpolder en het plaatsje Erlecom komen we aan in Kekerdom. Daar gaan we koffie drinken en taart eten. Ik was er ook wel een beetje aan toe. De taart is echt verrukkelijk. Tsjechische notentaart was het volgens mij. En ik had weer even tijd om foto's te maken.

 

 

Om bij het vertrek niet weer achteraan terecht te komen, ben ik na de eerste signalen van een naderend vertrek naar mijn XS-je gelopen. Al snel zag ik weer enkele LOL-leden en hebben we weer een heel stuk samen gereden.  

We gingen na de pauze een stukje door Duitsland om na een flinke klim 'Berg' en via een snelle afdaling 'Dal' weer in Nijmegen-Centrum aan te komen voor een gezamenlijke foto. Niet iedereen was hierbij aanwezig, dat was wel jammer. De klim was voor mij wel een serieuze klim. Ik moest er wel een beetje mijn best voor doen. We waren in de pauze gewaarschuwd voor gevaarlijke stukken in de afdaling. Waarschijnlijk ging ik te hard, want ik heb ze niet gezien :-)




Na het foto-momentje reden we terug naar het Honigcomplex om te gaan genieten van koffie en een heerlijke oliebol.

 

Veel te snel, naar mijn idee, gaven de andere LOLlers te kennen dat het vertrek met rasse schreden naderde. Ik vind het namelijk altijd erg gezellig om met alle mensen die ik ken even bij te kletsen. Blijkbaar ken ik toch wel een redelijk aantal mensen, want eigenlijk was ik hier nog lang niet mee klaar. Achteraf was ik erg blij met de 'haast', want we hadden toch nog een leuk tochtje voor de boeg. 
En hoewel de kortste dag alweer achter ons ligt, is het toch om half zes wel donker.

De terugweg was uiteindelijk best relaxt. Het tempo was echt heel plezierig en zelfs voor mij was het goed te doen. Helaas merkte ik na verloop van tijd dat mijn rechterknie echt een zeurende pijn begon te vertonen. Waarschijnlijk heb ik in de beklimming de fout gemaakt om iets met de knieën naar elkaar toe te gaan fietsen. Van een fysiotherapeut heb ik ooit geleerd dat je 'naar de pijn toe moet bewegen'. Dat betekent dat als de pijn zich aan de buitenkant van de knie bevindt, dat je dan iets met de knie naar buiten toe moet gaan fietsen. Dit hielp wel, maar ik was wel blij als er weer een keer iemand moest plassen. Normaal gesproken maak ik sowieso van iedere plaspauze gebruik, maar nu kon ik ook even de benen strekken en dat vond mijn rechterknie wel fijn.

In Arnhem lette ik blijkbaar even niet op en was ik opeens iedereen kwijt. Voor ik het echt in de gaten had, hoorde ik rechts van mij een flinke brul. Ik stond toen al bijna stil, ik stapte uit en bleek op de busbaan te staan :-( Gelukkig kwam dit ook weer goed. Toch merk je dat je elkaar in het donker heel snel kwijt bent. Na een plaspauze waren de voorste rijders iets te ver doorgereden en toen we dan ook bij een kruispunt kwamen, was het echt niet duidelijk welke kant we op moesten. Lorenz riep 'rechtsaf', maar opeens zag ik een heel eind verderop en een beetje naar links Quest-achterlichten. Grappig dat je dat soort lampjes dan zo goed weet te herkennen. Ach ja, ik heb er dan ook al honderden kilometers achter gereden in de afgelopen jaren.

In Dieren namen we afscheid van elkaar en ik ben nog even met Paul meegereden voor een rustpauze en een kopje koffie.

Uiteindelijk was ik om een uur of acht thuis. De laatste 10 kilometer waren niet echt meer zo leuk en de kruissnelheid lag toen nog maar rond de 22km/u.

Vandaag (=maandag) doet de rechterknie al bijna geen pijn meer. Ik voel mij wel vermoeid, maar ik ben ook verbaasd dat ik me toch ook heel goed en fris voel. 



Achteraf gezien ben ik echt ontzettend blij dat ik de Sinner-kap (met Pinlock-visor) heb gekocht.
De 'oorgaten' zijn erg prettig om alle omgevingsgeluiden goed te kunnen horen. Natuurlijk komt er ook koude wind door naar binnen, maar dat is met een paar oorwarmers weer opgelost. Voordeel daarvan is weer dat ik niet met oordoppen hoef te fietsen. Na een aantal uren vind ik dat toch ook niet echt prettig meer.
Met een gesloten vizier fietsen is echt totaal geen probleem meer. Het zicht blijft 100%. Op de plaats waar de pinlock-visor zit, beslaat het vizier echt niet.
De Sinner-kap sluit ook heel mooi aan op de tunnel/smurfenmuts. Geen koude tocht meer in mijn nek, tijdens het fietsen, is ook een waar genot.
Wat ik ook erg prettig vind, is dat ik gewoon uit mijn bidon kan drinken, overal goed bij kan en alles goed kan zien in mijn fiets.
Ik denk dat de kap ook erg veilig is bij een koprol, zoals Nico die heeft gemaakt. Vlak naast je gezicht zitten de oorgaten en de constructie van de kap is daar erg stevig.
Al met al blijkt de Sinner-kap dus een zeer goede en verstandige aanschaf te zijn geweest.


Mannen van LOL, heel erg bedankt.

OBT2014-organisatie, ook heel erg bedankt.

Mensen van Elan, jullie ook heel erg bedankt.


NB:
Ik lees het verhaal nog even na en merk dat ik mijn laatste aanschaf ben vergeten te vermelden. 
Bij Paul thuis begreep ik door de reactie van zijn vrouw dat ik daar bekend sta als 'de schoenenman'. Soms wil je echt niet weten wat andere mensen allemaal over je vertellen......;-)

Maar goed, de laatste aanschaf is........een paar nieuwe schoenen. 

De Northwave Arctic Commuter R GTX Raceschoenen Geel/Zwart maat 46. Ik heb deze schoenen in het zwart al in de mountainbike/spd-uitvoering, maat 45. Maat 45 is tegenwoordig blijkbaar te klein en aangezien ik nu toch het liefst met de Look-pedalen fiets, heb ik besloten om de race-uitvoering in maat 46 te bestellen bij Futurum.
Deze tocht is de vierde keer dat ik met deze schoenen fiets en ik heb geen last gehad van zere tenen of peesjes die heet worden of andere ongemakken. Ik zou er bijna blij van worden, maar de ervaring leert dat ik daar nog even mee wacht. Als ik er over een half jaar nog zo over denk, dan heb ik nu toch echt goede schoenen gekocht ;-)