CycleVision terug- en vooruitblik

 CycleVision '15

Na zo'n weekend CycleVision moet ik altijd weer even terugkeren op aarde.

Ik ben met CV namelijk heel ver weg van mijn werk, mijn vrouw en onze kinderen. 

Ik stort mij er elk jaar weer vol overgave in.

In een terugblik past het om te beschouwen en om te bedenken wat ik hiervan eigenlijk vind.

* CycleVision geeft mij veel vreugde en LOL.

* De heenreis is met routeplanners als Edwin en Casper geweldig om te doen. Goed opletten, op tijd schakelen. Van de omgeving genieten. Mijn MIO uitschelden, omdat die constant de route gaat herberekenen. Binnenin een XS van carbon is de ontvangst namelijk toch niet zo heel geweldig.
Het leuke is dat 100km tegenwoordig niet meer zo heel ver is ;-)

* Op de camping aangekomen voel ik mij direct thuis. Marloes had een plekje voor mij vrij gehouden en dat voelt fijn.

* CycleVision is voor mij het ontmoeten van veel bekenden en het leren kennen van veel onbekenden.
Van nature ben ik iemand die niet zo snel op onbekenden afstapt. Op CV zijn echter geen echte onbekenden. Iedereen deelt dezelfde hobby/passie. Gespreksstof is er altijd. Openingszinnen liggen zeer voor de hand. -Welk type/model fiets heb jij?

* Dit jaar ging ik naar een lezing. Over de VeloTilt. Ik heb geen zin in een herhaling van zetten en zal dus niet 'te kritisch' zijn. Aangezien ik het gehele project al vanaf het begin intensief volg, hoorde ik niet zo heel veel nieuws. De vervanging van de Rohloff door een derailleursysteem juich ik toe. Een echte racer heeft m.i. geen naafversnelling. De eerlijkheid over de problemen waarmee het ontwerpteam te maken heeft gehad, vond ik verhelderend en verfrissend. Over één uitspraak was ik echter zeer verbaasd. Ik kan de uitspraak niet quoten, want ik heb het niet opgenomen. Maar ik weet nog wel wat er ongeveer werd gezegd.

Het zou wel eens zo kunnen zijn dat de VeloTilt uiteindelijk in de lock-stand de beste prestaties gaat leveren.

Wat dit precies betekent en wat hiervan de consequenties zijn, moet iedereen voor zichzelf maar bedenken.
Het was wel een uitspraak waar later door veel mede-liggers over gepraat en gediscussieerd werd.

* Over de wedstrijden kan ik kort zijn. Spectaculair. Wat een snelheden, wat een conditie hebben deze dames en heren. Geweldig. Ik kan hier alleen maar van en over dromen. Om een uur of zelfs drie uren lang op zo'n snelheid te kunnen fietsen. Wow. #jaloers

* De beurs, het probeerparcours en alle niet ligfiets-gerelateerde-activiteiten. Prima, leuke ontwikkeling en ik hoop dat dit volgend jaar een vervolg krijgt.

* De terugreis is met routeplanners als Edwin en Casper geweldig om te doen. Goed opletten, op tijd schakelen. Van de omgeving genieten. Mijn MIO uitschelden, omdat die constant de route gaat herberekenen. Binnenin een XS van carbon is de ontvangst namelijk toch niet zo heel geweldig.
Het leuke is dat 100km tegenwoordig niet meer zo heel ver is :-) :-)

Maar dan komt de week erna.

Eerst moet ik dus terugkomen op aarde. Dat gaat bij mij niet vanzelf. Opruimen van alle spulletjes helpt.

Op maandagochtend fiets ik naar mijn werk. Het eerste dat opvalt is de lichte fiets. Fijn.

Maar dan fiets ik op maandagmiddag terug.......Oei, zware benen. Het gaat niet vanzelf. Dinsdag idem. Woensdag ben ik nog niet hersteld. Donderdag ook nog niet. Op vrijdag ga ik niet roeien, want ik ben nog steeds erg moe. Zaterdag heb ik andere verplichtingen.


Zondag ga ik voor het eerst weer een rondje roeien. 50km en ik heb het zwaar. Nou kan ik mij wel 'gaan verschuilen achter mijn ziekte' en misschien is dat ook wel de reden van mijn langzame herstel. Ik moet het tenslotte doen met een HB van 7,5. Meer info: klik hier. Eigenlijk heb ik dus gewoon chronische bloedarmoede.

Toch voel ik mij gefrustreerd over mijn langzame herstel. Mijn mede-LOLlers maken tochten van 200/300km per dag. Of ze fietsen dagenlang ruim 100km per dag, tijdens een vakantiefietstocht.

Fantastisch dat zij dit kunnen, maar ik zou dit ook graag willen. Dit klinkt misschien enorm zielig, maar dat is niet wat ik bedoel. Het is zoals het is en ik ben enorm trots op en blij met wat ik al wel bereikt heb.
Even een terugblik:

• In 2003 werd de CML geconstateerd. 
• In 2007 ben ik weer opnieuw begonnen met ligfietsen. 
• In 2009 kocht ik mijn Rans' en ging weer woon-werk-verkeer fietsen. 
• In 2010 kocht ik mijn Thys 222 en ben ik begonnen met roeifietsen en in 2011 kwam de Thys 209 daarvoor in de plaats. 
• In 2013 kocht ik de XS.
• Van 2007 tot 2011 heb ik ongeveer 10.000km gereden. 
• Sinds 2011 heb ik met de 209 12.500km en sinds 2013 met de XS 11.500km gereden.

Ik ben dus heel erg tevreden over en met wat ik wel kan. De pijn zit 'm in het langzame herstellen. Daar zou ik graag verbetering in willen zien. Tips zijn welkom. Oh ja, ik slik al dagelijks Magnesium en vitamine B6.

En waar blijft nou die vooruitblik???

10 jaar geleden durfde ik nog geen maand vooruit te kijken. Nu denk ik na over plannen voor volgend jaar.

Ik ga mij weer verheugen op CV. Ik ga ook weer 3 dagen en ik ga ook zeker op de CV-camping staan.

CV duurt natuurlijk nog wel een heel jaar.
Ik ga eens diep nadenken over andere Treffens.
Het Herfsttreffen in Zwiggelte is natuurlijk ook een optie. Is ook maar 100km.
Dan komt de Oliebollentocht er natuurlijk ook al gauw weer aan ;-)

Misschien wat vaker met Mooi Bennekom meerijden?
Of met een andere club?
Toch een keer naar Ruetenbrock gaan?

Ik zie het wel, er zijn eigenlijk best veel opties en mogelijkheden.

Sowieso fiets ik iedere eerste zondag van de maand de LOL-tochten. Daar verheug ik mij ook altijd op.

Tot de volgende keer maar weer.