Ligfiets&
De hoofdredacteur van Ligfiets& deed een oproep aan de leden om ook eens iets te schrijven.
Ik had iets 'op de plank liggen'. Nou ja, het stond eigenlijk in mijn notities op mijn iPad.
 |
| De Posbank |
Ik mailde hem dat het een heel persoonlijk stuk is en dat het vertelt hoe belangrijk het roei-/ligfietsen voor mij is. Ik vroeg hem dan ook of hij zoiets wel geschikt zou vinden voor Ligfiets&. Zijn antwoord was dat ook persoonlijke verhalen welkom zijn. Het is geplaatst in Ligfiets& - Jaargang 32 - 2016-2
Mijn verhaal is eigenlijk meer een gedicht en ik denk dat het voor zich spreekt. Ik plaats het hier nu ook,
want het is een week geleden dat Ligfiets& bezorgd werd.
Ook mensen die geen lid zijn van de NVHPV (de Nederlandse Vereniging voor Human Powered Vehicles) kunnen het nu lezen.
Roetsen = Balans
Het geeft mij rust in mijn hoofd en kracht in mijn lijf.
Roeifiets&
Dat doe ik nu.
Ruim 12 jaar geleden: de diagnose
Levensverwachting: 10 jaar
Ik was 36
Nu zijn er goede medicijnen.
Er is nog een heel leven te leven.
Dus ik roei, fiets en leef.
Ik was en ben moe.
Onvoorstelbaar moe.
Altijd.
Slapen helpt niet.
Uitrusten helpt niet.
Niets doen helpt niet.
Maar als ik roei en fiets, dan leef ik.
Dat helpt wel.
Soms stap ik 's ochtends huilend in de XS.
Van de vermoeidheid en de pijn.
Maar na een kilometer gaat het al beter.
En na 10 ben ik blij en voel mij gelukkig.
Door te (roei)fietsen lukt het om door te gaan.
Het kost veel energie, maar het geeft zoveel meer.
De waardes van het bloed zijn minder waard.
Mijn lichaam is weer van mij.
Anderen fietsen echter harder, vaker en verder.
Het vergelijken doet soms zeer.
Teleurgesteld zijn in jezelf door de prestaties van anderen.
Het hoofd zegt niet doen, maar het hart bepaalt soms anders.
De lange tochten van LOL: te lang
Wedstrijden op CV: te snel
Mijn afstanden: te kort
Mijn snelheid: te laag
Snelheid en afstanden zijn relatief. Het plezier is intens.
De Posbank is mijn achtertuin.
Daar fiets ik ver en dwaal ik graag.
In absolute stilte en eenzaamheid.
Kom ik mijzelf en anderen daar tegen.
En ik geniet.
Iedere meter, minuut, kilometer en uur.
Vooral als ik roei met de Thys 209.
Total workout.
50 slagen per minuut.
En dan die flow.
Heerlijk.
Echt onvoorstelbaar.
Soms 30 kilometer. Dan is het op.
Een andere keer 80. Dan kan ik nog meer.
Herstellen duurt soms een dag.
Vaker duurt het een week.
Maar ik roei en fiets; dus ik leef.
Wim -de roetsende
NB: Op de pagina 'Wie ben ik?' staat iets meer achtergrondinformatie over de diagnose.
Fijn, dat je je rust, energie, ..... alles hier in kwijt kunt. Leef je leven!
BeantwoordenVerwijderenHoi Wim,
BeantwoordenVerwijderenHeel mooi, en ik herken daarvan heel veel.
Maar je snapt wel dat ik met dubbele gevoelens zat te lezen!!
Gelukkig lacht m'n trike mij aanminnig toe, zeker nadat ik 'm een onderhoudsbeurt heb laten geven in Dronten en 'm zelf met voorwas en hoofdwas -met hot wax- als nieuw heb gemaakt :-)
Dat begrijp ik.
VerwijderenDat de Trike je toe lacht is uiteraard een zeer positief teken.
Een mooi stuk, Wim. Je schrijft: 'Teleurgesteld zijn in jezelf door de prestaties van anderen'. Dat hoeft niet.
BeantwoordenVerwijderenNet als bij een hardloopwedstrijd zag ik wel degene die harder / voor mij liepen maar nooit het hele veld wat achter mij liep. Alhoewel ik mij besef dat jou strijd nooit te vergelijken is met mijn hardloopwedstrijdje.
Dankjewel Andre. Zoals ik al zeg: "Het hoofd zegt niet doen, maar het hart bepaalt soms anders."
VerwijderenBij mij is er trouwens geen sprake van 'strijd' voeren. Veel mensen gebruiken dat woord, ik niet. Het is mij overkomen, ik onderga het en ik ga verder met leven. Door het woord 'strijd' zou de suggestie kunnen ontstaan dat ik actief invloed zou kunnen uitoefenen op mijn ziekte. Dit is helaas onmogelijk. Het is er en het gaat ook niet meer weg.
Prachtige weergave van je gevoelens!
BeantwoordenVerwijderenBegrijpelijk dat het soms frustreert als anderen sneller en verder kunnen, maar zoals je zelf aangeeft, het plezier staat voorop, en het geluksgevoel dat je ervaart bij het fietsen. Dan maakt snelheid of afstand niets meer uit, enkel het bewegen is dan belangrijk en het gevoel dat je daarbij hebt.
Gelukkig heb je een weg gevonden om zo goed mogelijk met je ziekte te kunnen leven, hoe moeilijk dat soms ook zal zijn.
Mijn lichamelijke beperkingen vallen ver in het niet bij de jouwe, maar de gevoelens zijn toch herkenbaar. Ik zou nooit met wedstrijden gestopt zijn op m'n 32e als m'n astma niet zo'n beperkende factor was geweest. Nu weet ik wat ik kan, en waar m'n grenzen liggen, en daar valt prima mee te leven!
Bedankt dat je dit mooie stukje wilde delen!
Groeten, Adri.
Dankjewel Adri. Zo te lezen begrijp jij behoorlijk goed wat ik bedoel.
VerwijderenOf jouw lichamelijke beperkingen in het niet vallen bij de mijne, zou ik niet durven te stellen. Het heeft ook geen nut, want het zou niet te meten zijn. Gelukkig maar.
Ik denk dat Astma ook een behoorlijke impact op het dagelijkse leven kan hebben en zeker voor een sporter.
Een vriendin van mij zei ooit: "Als iedereen zijn of haar ellende op een hoop zou mogen gooien en we moeten daarna weer iets terug pakken, dan pakken we allemaal onze eigen ellende weer terug."
Ik vind het een prachtige, rustgevende en relativerende opmerking.
Een mens wil hebben wat hij niet heeft. Wordt ongelukkig als niet in de behoefte voldaan wordt. Dat is niet altijd een nadeel, begeerte maakt mensen ambitieus en daar komen goede en slechte dingen van. Maar in een wereld gericht op onderlinge competitie zijn er weinig winnaars en veel verliezers. En wat moet je als je geen winnaar bent ?
BeantwoordenVerwijderenHet kan ook omgekeerd kan worden : een mens kan gelukkig worden met tevreden zijn met wat hij wel heeft/kan. Dat gaat vaak hand in hand met het afstand nemen van het ego, een ego dat o zo belangrijk is de een competitieve wereld. En juist het groter worden van je zelfbewustzijn. Daar moet je eerst tijd en rust voor hebben. Ik denk dat dat is wat je doet op je roeifiets.
Wat zelfbewustzijn betreft, waarschijnlijk ben je dichter bij jezelf gekomen door je beperkingen. Had je ze niet was je waarschijnlijk met heel andere dingen bezig en een ander mens geweest. Misschien moeten sommige dingen gebeuren. Niet YOLO maar karma :-))
Dat terzijde, wat denk je wat er gebeurd als ik probeer te roeifietsen ? Ik denk dat ik de volgende dag niet eens meer uit bed kan komen na een paar kilometer :-))
Mooi geschreven Quezzzt. Dankjewel voor deze beschouwing.
VerwijderenOm te leren roeifietsen heb ik ook de tijd en rust moeten nemen.
Nu is er vooral sprake van Balans en dat maakt mij een gelukkig mens.
Joh, wat herken ik dit, al had ik alleen n vechtscheiding en burn-out te verwerken.
BeantwoordenVerwijderenBlijf lekker fietsen en genieten. Dank je voor je herinnering, ik blijf t ook doen.
hi Wim, prachtig stuk, tranen in mijn ogen !!
BeantwoordenVerwijderenIk vind je een geweldig mooie inspirerende vent, een voorbeeld voor vele anderen !!
Slik.......dankjewel.
Verwijderen