Een uur later heb ik de auto op een industrieterrein geparkeerd en ga ik gratis met de veerpont naar de overkant van het IJ.
 |
| Klaar voor de start................AF! |
Via een goed uitgepijlde route en veel vrijwilligers vind ik gemakkelijk de weg naar de Dam. Dat is op de terugweg iets minder goed geregeld..........:-(
De weg naar de Dam is dan wel goed geregeld, maar ik moet ook nog weer bij die veerpont zien te komen en dat gaat iets minder makkelijk.
Op de Dam aangekomen heb ik al snel de stempel om te mogen starten. Mijn stuurbordje met mijn startnummer heb ik aan mijn voorvork gemaakt. Ik kreeg het ding met geen mogelijkheid aan mijn stuur zonder er last van te hebben.
 |
| Dit is mijn "stuurbordje" met mijn startnummer. |
Binnen no-time knal ik met een snelheid van ruim boven de 50km/u door de IJ-tunnel. Zonder te roeien haal ik vele bukfietsers in, maar er is altijd baas boven baas en ik word ingehaald door nog snellere racefietsers. Ook zie ik in de tunnel al verschillende mensen met een lekke band langs de kant van de weg staan. Dat blijft trouwens de hele weg zo. Overal staan groepjes racefietsers banden te verwisselen. Sommige groepjes halen mij meer dan 6x in. Ja, ja ze gaan inderdaad harder dan ik.
Ik heb namelijk nog nooit een afstand boven de 75km gereden en dit wordt de eerste keer. Ik doe dus de eerste 50km echt kalm aan. Constant zo rond de 23km/u blijkt een goede snelheid te zijn. Dan komt er een stuk dat heel open is en de snelheid gaat er uit. Snel iets eten onder een boom. De volgende 30km haak ik aan bij een groepje dat zo rond de 26km/u rijdt en het lukt mij om ze goed te volgen.
Op de dijk van Volendam-Monnickendam-Uitdam fietsen we in een enorme onweersbui. Constant rijd ik door enorme waterplassen die op de weg staan. Eromheen is niet mogelijk, Ik word echt drijfnat door al het opspattende water...........toch een nadeel zo'n lage fiets...........;-)
Ik kan het groepje gelukkig goed volgen en voordat ik het weet zie ik dat er nog 25km weggeroeid moeten worden. Dat gaat eigenlijk ook zonder noemenswaardige problemen. De laatste loodjes zijn toch ook nu weer het zwaarst.............dwars door Amsterdam..........veel voetgangers en niemand houdt rekening met je. Hulde aan de vele vrijwilligers, want zonder hen zou ik de Dam nooit weer gevonden hebben. Precies op de goede momenten zag ik telkens weer zo'n oranje hesje.
Op de Dam krijg ik het bewijs van deelname: de medaille. Dit was echter niet mijn motivatie. Toen ik in 2003 ziek werd, heb ik mijzelf beloofd nog een keer met de Mango8 naar Amsterdam te fietsen als ik weer "beter" zou zijn. De Mango8 heb ik niet meer; dus leek mij dit een mooi alternatief.
Naar Amsterdam is het vanaf hier namelijk ook ongeveer 100km. Vandaar.
Nou nog afwachten hoe het met de spierpijn gaat................!
Ha Wim,
BeantwoordenVerwijderengefeliciteerd, helemaal uitgereden. Wat een nat verhaal, ik heb de neiging er een handdoek bij te pakken.
Groet, Casper
Hoi Casper,
BeantwoordenVerwijderenHelemaal uitgereden. Ja, ik ben er ook wel een beetje trots op.
Gelukkig had ik een hele grote handdoek en droge kleren in de auto liggen.
Tot gauw (sowieso bij LOL).
Hallo Wim,
BeantwoordenVerwijderenWat een feest van herkenning is je verslag! Mijn ervaring was soort gelijk; halverwege kwam ik Victor Rania tegen met zijn ligfiets. Hij had jou in de verte zien roetsen. Om niet te veel af te koelen zijn we de kortste weg naar de finish gegaan. Hoe toepasselijk was je roeifiets in deze totaal verregende toertocht voor bikkels.
Lekker liggen,
Joris